یک مربی با بیان تجربیات خود از کار با کودکان دارای چالشهای خاص گفتاری، تأکید کرد که رسیدن به نتیجه در این موارد، راهی پرپیچوخم و همراه با چالشهای فراوان است و تنها با صبر، خلاقیت و ایجاد محیطی امن محقق میشود.
رمیثه احمدی، فارغالتحصیل رشته زیستشناسی، مربی پاره وقت کانون و مربی علوم شگفت انگیز در کانون که بهعنوان معلم علوم و آزمایشگاه در مقطع ابتدایی نیز فعالیت دارد به یکی از تجربههای خودش اشاره کرده و میگوید:” کودکی در مجموعه ما حضور داشت که
مبتلا به “لالی انتخابی” بود به طوری که میتوانست ساعتها بیحرکت بایستد اما حاضر به صحبت کردن نبود. در چنین مواردی، وادار کردن کودک به صحبت نتیجه معکوس دارد و تنها راهکار، ایجاد اعتماد و احساس امنیت از طریق روشهای غیرمستقیم و کاملاً حساب شده است.”
او در ادامه افزود:” مورد دیگر، کودکی با مشکل لکنت بود که به دلیل ترس از مسخره شدن، به کلی از صحبت در جمع خودداری میکرد. نقطه شروع برای این کودک، استفاده از کتابهای داستانی بود که درونمایه آن پذیرش تفاوتهاست. با همخوانی این داستان و ایجاد این درک که هرکس تفاوتهایی دارد، ترس کودک به تدریج کاهش یافت.”
این مربی با تجربه سپس افزود:” ایجاد فضایی که در آن همه کودکان با هماهنگی کامل و به صورت جمعی کلمات را ادا میکردند، به این کودک احساس تنهایی نمیداد و به او جرأت میبخشید تا در امنیت کامل، مشارکت کند. پس از مدتی، نه تنها لکنت این کودک به میزان محسوسی کاهش یافت، بلکه او اکنون با شادی و اشتیاق در فعالیتهای کلاسی شرکت میکند.”