مطالعه مجله در پیش‌دبستانی، پایه‌های موفقیت تحصیلی را تقویت می‌کند

کودکانی که به صورت منظم با مجلات کار کرده و در ارتباط هستند، نه تنها در مهارت‌های زبانی پیشرفت چشمگیری نشان می‌دهند، بلکه برای ورود به مدرسه آمادگی بهتری دارند.

معصومه توکلی مروج کتاب و مطالعه در حوزه کودک و نوجوان معتقد است: “کودکانی که در دوره پیش‌دبستانی روزانه حداقل ۱۰ دقیقه با مجلات کودک همچون فصلنامه پاپالو کار کرده‌اند، در سال اول دبستان تا ۴۰ درصد سریع‌تر از همسالان خود مهارت خواندن را کسب می‌کنند.
مجلات کودک به دلیل تنوع محتوایی که دارند، همزمان چندین منطقه مغزی را فعال می‌کنند. داستان‌ها نیمکره چپ، تصاویر نیمکره راست و بازی‌ها مهارت‌های حرکتی را تقویت می‌کنند.”

معصومه توکلی که کارشناسی جامعه شناسی و ارشد فلسفه تعلیم و تربیت دارد در ادامه تأکید کرد: “برخلاف کتاب‌های معمولی که معمولاً بر یک موضوع خاص تمرکز دارند، مجلات با ارائه ترکیبی از شعر، داستان، بازی و فعالیت‌های عملی، تجربه‌ای چندحسی برای کودکان خلق می‌کنند. این ویژگی باعث می‌شود یادگیری عمیق‌تر و ماندگارتر شود. جالب است بدانیم کودکانی که به صورت منظم از مجلات استفاده می‌کنند، در سن ۶ سالگی به طور متوسط دو هزار کلمه بیشتر از همسالان خود می‌دانند. این اختلاف معادل دانستن دو سوم واژگان لازم برای صحبت کردن روان است.  نکته جالب دیگر اینکه این کودکان در مهارت‌های اجتماعی نیز عملکرد بهتری نشان می‌دهند. پژوهشگران معتقدند داستان‌های تعاملی مجلات به کودکان کمک می‌کند بهتر بتوانند خود را جای دیگران بگذارند و احساسات آن‌ها را درک کنند.”

نقاشی؛ زبان بی‌کلام کودکان برای بیان احساسات در دل بحران‌ها

در دنیای پرهیاهوی امروز که کودکان نیز از فشارها و استرس‌های مختلف در امان نیستند، “نقاشی” به عنوان زبانی صلح‌آمیز، آرام و در عین حال قدرتمند، می‌تواند ابزاری مؤثر برای تخلیه و بیان احساسات ناپیدای کودکان باشد.

جمیله آقازاده، کارشناس هنر‌درمانی، در گفت‌وگویی با سایت تربیت و یادگیری به بررسی اثرات مثبت نقاشی بر سلامت روان کودکان پرداخت. او با اشاره به اهمیت نقاشی در فرآیند رشد عاطفی و ارتباطی کودکان در شرایط نگرانی و بحران گفت: “کودکان در شرایط استرس‌زا، معمولاً در بیان کلامی احساسات خود با مشکل روبه‌رو هستند. نقاشی به آن‌ها این امکان را می‌دهد تا هیجانات ناخوشایند مانند خشم، غم و ترس را از طریق رنگ‌ها، اشکال و خطوط به تصویر بکشند.”

وی افزود: “زمانی که کودک تحت فشار روحی قرار می‌گیرد، اغلب توانایی تنظیم هیجانات خود را از دست می‌دهد. هنر‌درمانی، به‌ویژه نقاشی، به کودک کمک می‌کند تا نه‌تنها احساساتش را شناسایی و بازتاب دهد، بلکه با آن‌ها ارتباطی سالم‌تر و عمیق‌تر برقرار کند.”

آقازاده با تأکید بر اینکه هنر نوعی بیان غیرکلامی مؤثر است، ادامه داد: “هنر ابزار فوق‌العاده‌ای برای بیان احساساتی است که شاید در قالب واژه‌ها نگنجند. کودک با خلق آثار هنری، نه‌تنها هیجان‌های خود را تخلیه می‌کند بلکه راهی برای کنترل آن‌ها می‌یابد و به نوعی به سازگاری روانی بهتری دست پیدا می‌کند.”

این کارشناس حوزه روانشناسی در بخش دیگری از سخنانش گفت: “نقاشی، اعتماد به نفس و خودباوری را در کودک افزایش می‌دهد. همچنین می‌تواند تفکر خلاقانه و قدرت تخیل او را پرورش دهد، که این خود عامل مؤثری در بهبود روابط اجتماعی و آمادگی برای برقراری ارتباط با دیگران است.”

او در پایان تأکید کرد: “مسیر استفاده از نقاشی برای رشد روانی کودک باید هدفمند و با هدایت مربی یا والدین همراه باشد تا کودک در محیطی امن و حمایتی، احساساتش را بدون ترس و قضاوت بیان کند. در چنین شرایطی، نقاشی نه فقط یک سرگرمی، بلکه ابزاری برای رشد روانی، شناخت خود و برقراری ارتباطی عمیق‌تر با جهان پیرامون کودک خواهد بود. نقاشی، بیش از آنکه فقط بازی با رنگ‌ها باشد، مسیری است برای شفای روح و ساختن پلی از احساسات خاموش به سمت درک و ارتباط. کودکی که می‌آموزد با رنگ حرف بزند، روزی با دل سخن خواهد گفت.”

پاپالو، فایل‌های صوتی و توانایی به خاطر سپردن و بازگو کردن

کارشناسان آموزشی و روانشناسان کودک تأکید می‌کنند که استفاده از فایل‌های صوتی شعر و قصه در مجلات تخصصی کودک مانند “پاپالو” می‌تواند تحولی اساسی در تقویت مهارت‌های شناختی، زبانی و عاطفی کودکان پیش‌دبستانی ایجاد کند. این روش یادگیری چندحسی، امروزه به عنوان یکی از مؤثرترین ابزارهای آماده‌سازی نوآموزان برای ورود به دبستان شناخته می‌شود.

رویا فرهادصفت، روانشناس کودک و مربی با سابقه آموزشی، در گفت‌وگویی با سایت مرکز تربیت و یادگیری کودک به بررسی تأثیرات عمیق فایل‌های صوتی شعر و قصه در مجلات کودک پرداخت. به گفته این مربی و معلم باتجربه، ویژگی منحصربه‌فرد مجله “پاپالو” در ارائه محتوای صوتی همراه با متن و تصویر، آن را به ابزاری استثنایی برای رشد همه‌جانبه کودکان تبدیل کرده است.

فرهادصفت شش مزیت کلیدی این روش آموزشی را اینگونه برشمرد:
۱. تقویت مهارت شنیداری و تمرکز
“گوش دادن فعال به داستان‌ها و شعرها، پایه‌ای اساسی برای یادگیری زبان و دنبال کردن دستورالعمل‌های آموزشی در کلاس درس است. کودکانی که این مهارت را پرورش داده‌اند، در درک مفاهیم درسی موفق‌تر عمل می‌کنند.”
۲. بهبود درک مطلب و داستان‌پردازی:
“وقتی کودک بارها به یک داستان گوش می‌دهد، به تدریج توانایی درک پیرنگ داستان، ترتیب وقایع و روابط علت و معلولی را کسب می‌کند. این مهارت برای موفقیت در تمام دروس، به ویژه ادبیات و علوم حیاتی است.”
۳. آموزش تلفظ صحیح و آهنگ زبان:
“در محیط‌های دوزبانه یا خانواده‌هایی که لهجه محلی دارند، شنیدن تلفظ استاندارد از طریق فایل‌های صوتی می‌تواند به شکل‌گیری صحیح مهارت‌های زبانی کمک شایانی کند.”
۴. تقویت حافظه شنیداری و توانایی بازگویی:
“کودکانی که به طور منظم به محتوای صوتی گوش می‌دهند، به مرور توانایی به خاطر سپردن و بازگو کردن داستان‌ها را پیدا می‌کنند. این مهارت پایه‌ای برای یادگیری املا و بیان شفاهی است.”
۵. افزایش انگیزه و مشارکت در یادگیری:
“فایل‌های صوتی با ایجاد جذابیت و تنوع، یادگیری را به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌کنند. کودکانی که با شوق و اشتیاق یاد می‌گیرند، مطالب را عمیق‌تر و ماندگارتر فرا می‌گیرند.”
۶. پاسخگویی به سبک‌های مختلف یادگیری:
“هر کودک سبک یادگیری منحصر به فردی دارد. فایل‌های صوتی به ویژه برای کودکانی که یادگیرندگان شنیداری هستند، امکان یادگیری مؤثرتر را فراهم می‌آورد.”

این روانشناس و معلم پایه اول دبستان فرزانه در همدان همچنین به مزایای ویژه این روش برای کودکان با نیازهای خاص اشاره کرد و افزود: “برای کودکانی که تأخیر زبانی دارند یا در محیط‌های دوزبانه بزرگ می‌شوند، شنیدن مکرر شعرها و قصه‌های استاندارد می‌تواند به عنوان یک جلسه گفتاردرمانی غیرمستقیم عمل کند.”

فرهادصفت در پایان تأکید کرد: “امروزه ثابت شده است کودکانی که به طور منظم با محتوای صوتی آموزشی تعامل دارند، نه تنها در مهارت‌های زبانی، بلکه در درک مفاهیم ریاضی و علوم نیز عملکرد بهتری نشان می‌دهند، چرا که پایه‌های شنیداری و تمرکزی قوی‌تری دارند.”

کاردستی، انگیزه‌ای برای کشف با هماهنگی دست و ذهن کودک است

کودک در سنین ۵ و ۶ سالگی نه تنها به کاردستی بلکه به اکتشاف علاقه‌مند است و این بخاطر کشف و شهود است. یعنی او دوست دارد با هماهنگی ذهن و  دست، دنیای پیرامونش را لمس کند و کاردستی به بخشی از این خواسته کودک پاسخ می‌دهد.

وجیهه عینعلی مدرس و مربی کارگاه هنر و خلاقیت با بیان این مطلب گفت: “بنابراین مربی با در نظر گرفتن این موضوع می‌تواند این فرصت را فراهم کند تا کودک در حین انجام کاردستی، آنچه را در ذهن دارد با دستانش بسازد، حتی اگر اشتباه و از نظر مربی بی‌شکل و شمایل است. این در حالی است که همین کاردستی از نظر نوآموز یک ابداع و خلاقیت ارزشمند به شمار می‌رود. نکته مهم این است که دست ساخته کودک نباید هیچ وقت مورد نقد و بررسی منفی قرار بگیرد زیرا باورهای او را در مورد توانایی‌هایش از بین خواهد برد.”

عینعلی که از سابقه نویسندگی در نشریات مختلف کودکان و تألیف کتاب برای این مخاطبان هم برخوردار است می‌گويد: “من در یکی از فعالیت‌هایم برای بچه‌ها، اجزای بدن حیوانات را با کاغذ در خانه درست می‌کردم و بعد آنها را رنگ می‌کردم و سپس آنها را در تعداد زیاد آماده کرده و در کلاس در اختیار بچه‌ها قرار می‌دادم تا آنها از کنار هم گذاشتن این اجزا مانند، بدن، دست، پا و سر حیواناتی مثل فیل، زرافه و غیره شروع به ساختن حیوانات کنند. نکته جالب ماجرا اینجا بود که بچه‌ها گاهی از ترکیب اجزای بدن حیوانات مختلف یک شکل جدید ایجاد می‌کردند و خودشان از آن لذت می‌بردند. ساختن این حیوانات عجیب و بامزه برای آنان جالب بود. بچه‌ها با دیدن تصویر واقعی همان حیوانات کل مورد نظر را می‌ساختند اما این بازی برای آنان شگفت انگیزتر بود.”

او در ادامه به ساخت کاردستی با امکاناتی غیر از کاغذ و مقوا اشاره کرد و افزود: “اولین گام در برگزاری کارگاه کاردستی این است که مربی باید بافت‌ها  را به درستی بشناسد و ذهن کودک را برای استفاده از آن مواد به درستی هدایت کند. اگر چنین شناختی داشته باشیم، آن وقت است که می‌توان با پوست میوه، انواع برگ، چوب و یا حتی خمیر بازی،کاموا، سنگ و گل هم کاردستی درست کنیم.”

وی در خصوص انجام فعالیت‌ها به صورت جمعی نیز یاداور شد: “در کارگاه‌هایی که بچه‌ها به صورت گروهی و با هم کار می‌کنند آنان خیلی خوب می‌توانند با هم ارتباط برقرار کرده و از همدیگر یاد بگیرند و بچه‌هایی که گوشه‌گیر و منزوی هستند نیز در گروه فعال می‌شوند. کودکان خجالتی و کم حرف در فعالیت‌های گروهی آرام آرام با دیگران همراه می‌شوند و پس از مدتی خلاقیت‌های خود را بروز می‌دهند. نکته جالب ماجرا اینجاست که کودکان خجالتی و دارای استرس در جمع‌های دوستانه حالت و استرس خود را گم می‌کنند و فضا از حالت آموزشی برای آنان به یک شکل تفریحی تبدیل می‌شود از انجام هر فعالیتی لذت می‌برند و به صورت غیر مستقیم در حال یادگیری هستند.”